Czwarta sesja rozpoczęła się od spokojnego oddechu, w którym Paulina po raz pierwszy od miesięcy poczuła, że jej ciało jest bezpiecznym domem, a nie obcym ciężarem. 
Opowiadała, jak w nocy budzi się tylko po to, by nakarmić Natalkę i z radością wsłuchuje się w jej ciche pomruki sytości, zamiast czuć narastającą panikę.
W jej głosie brzmiała miękka duma, kiedy mówiła o kolacji z przyjaciółkami, podczas której śmiała się głośno, nie zasłaniając już brzucha luźnym swetrem, bo zaakceptowała każdy ślad, który zostawiła w niej ciąża.
Potem z błyszczącymi oczami wspominała noc, gdy objęła męża i pozwoliła, by ich bliskość była rozmową bez słów, w której znowu odnaleźli siebie i miejsce dla swojej córki.
Mówiła, że łóżko znów jest przestrzenią ciepła, a nie cieniem depresji, i że kiedy o świcie Natalia wtula się w jej pierś, czuje lawinę czułości tak wielką, że łzy płyną same, lecz są to już łzy wzruszenia, nie rozpaczy.
Zrozumiała, że szczęście tej trójki warte jest więcej niż suma wcześniejszych rachunków za terapię, bo każdy grosz zainwestowany w cztery spotkania przyniósł zysk w postaci odzyskanej miłości i spokoju.
Wychodząc, powiedziała miękko:
„Nie myślałam, że kiedykolwiek powiem to z takim przekonaniem, ale JESTEM MAMĄ I LUBIĘ TO UCZUCIE„.